De rode
terril is een curiosum. Niet alleen omwille van zijn rode kleur, maar
ook doordat hij soms in brand lijkt te staan. Het is de oudste
terril van Eisden en hij verschilt in opbouw van de andere
terrils. Deze berg bevat veel meer steenkoolresten omdat in de
periode van opbouw, het scheidingsproces tussen bruikbare steenkool en
afvalsteen nog niet zo verfijnd was. De dampen die bij koud weer door het
temperatuursverschil van de berg opstijgen zien eruit als rookpluimen, en vanaf
de andere toppen is dit een spectaculair verschijnsel, dat verklaart
waarom de rode terril ook de "Vesuvius van Eisden" wordt genoemd. De rode terril was in gebruik van 1939 tot 1953 en was
aanvankelijk 119m hoog.
Zelfontbranding
kan niet de oorzaak zijn: de chemische reactie van het pyriet levert niet
genoeg warmte; er is zo’n 200 graden vereist om het ontbranden van het
materiaal te veroorzaken.
Die
warmte werd geleverd door? Spelende kinderen door vuurtjestook? Allicht leegden
de machinisten hier de oven van het treintje, waarmee het materiaal naar de
terril werd vervoerd. De
terril wordt afgegraven: de verbranding heeft het gesteente rood gekleurd, en wordt
na vermaling onder meer gebruikt voor de aanleg van gravel op tennisvelden.
